Reisverslag Turkije, ervaringen en verhalen zijn hier welkom

Live Chat by Comm100

Turkije reisverslagen

Prikbord

Uw oproepen en advertenties kunt u op het prikbord gratis plaatsen.

Gastenboek

Lees hier wat men over ons schrijft, en voeg uw eigen bericht toe.

Uw advertentie

Zet uw reclame op een van de meest bezochte Turkije site!

Momenteel 7 bezoekers online - Reisverslagen werden vandaag: 133 * bezichtigd.

linda (2005-12-27)

merhaba iedereen ik heb ook n reisverhaal waar naar geluister moet worden!!
dag 1: 10-10-05
maandagmiddag stonde we met mn vriendin en de ouwlui en broertjuh en zussie in de rij voor incheck bali op schiphol om 3u (van te vore dacht ik al o neeeeee kga naar turkije)en dus mij nachtmerrie werd erger het vliege was al n nachtmerrie maar toen stonde r opeens 2enge turke agter mij ik dacht dus o neee n bom in t vliegtuig (dom van mij blijkt)maar na n reis in n gammelbak van n vliegtuig zijn we angekome in turkije bodrum om 12uur.twas gelijk al bar ik en die vriendin krege gelijk al aandacht van turke hahaaha was wel grappig opzich!aangekome in t hotel was super zooooo mooooooiiii!!!!ma twas al zo laat om nog iets te doen dus zijn we na bed egaan.
dag 2 11 oktober:
we zate 10uur an t ontbijd en om 10.30 an t zwembad met jaja raad is lkkre cocktails (heerlijk)maar t werd r niet 1 neeeeeejjj wel n stuk of 30.dus dan weetje wij lazerus....
wij drinke de middag door en avond en we ginge naar n life show buite in t hotel.....strondlazerus..........en van t 1op t ahre moment gaat komt die vriendin lachend naar me toe renne (voor zover ze kon renne was eerder kruipend maar geef iet ze schreewde t uit ik ben met assloos egaan.ff r na worde we met zn 2tjus n fabriek in egooid door assloos en mustafa(lkkrding)en ginge we zoene.
12oktober:
die dag kweet nie hoe we r an kwame is nog altijd n raadsel maar we zate met security mustafa (n ahre) en maharrem(mijn liefurd)
en je raad t te zoene en blowe dat was wel ff fijn en ff r na zate we in n restaurand met ahre turke weet weer nie hoe:S
maar weer te zoene hunnie name ware turgay en ali)pff vertel volgende x wel hoe al die 11dage afliepe ;)

^Naar boven

amélie (2005-12-15)

Hoi,

Ik ben in mei naar side geweest en heb er mijn hart verloren.
De turken zijn een fantastisch , beleefd volk. zeer gastvrij.
Wij hebben zo\'n 25 graden gehad en geen enkel wolkje aan de hemel.Ons hotel is super dit is side star; direct aan het strand;
S\' Middags gingen wij eten OP het strand aan één van de vele restaurantjes aan zee. Super gezellig!!!!!!!!!
De maandag is er markt , de moeite waard.
Wij hebben reeds geboekt om weer in mei naar side te gaan , dan is het er nog niet zo druk en is de temperatuur ideaal; Daaag
^Naar boven

cees (2005-09-18)

9 mei 2002.

Om 06.35 uur stegen we op van Schiphol, met een kleine twintig minuten vertraging.
We vlogen met Transavia, basic air. Prettige vlucht, mooie vergezichten zo hoog boven de wolken.
Om 11.00 uur Turkse tijd landden wij op Dalaman in Turkije. Het was lekker warm.
Dit keer voor drie weken. We wilden de eerste week rustig aan doen, de tweede week een auto huren en dan door de bergen naar Side rijden en daar dan twee dagen blijven. Daarna via de kust terug
En dan de laatste week ook weer rustig aan doen.
We kregen van onze (Neckermann) hostess te horen, dat er bij ons hotel een overboeking was en dat we enkele dagen naar een ander hotel zouden gaan. Wij hadden bewust gekozen voor Hotel L’etoile in Icmeler. (all inclusive). Zie ook onze foto’s van dit hotel gemaakt bij onze reis in oktober 2001.
We werden dus voor enkele dagen afgezet bij hotel Marmaris Palace.
Dit was een hotel met vele bungolow- achtige bijgebouwen en wij kregen er een aan het einde toegewezen. Ongeveer 140 treden naar het hoofdgebouw en zwembad.
Het hotel zelf had geen strand maar een soort steiger met zonnebedden. Het lag op ongeveer 30 minuten lopen van Icmeler.
Nadat we hadden ingeboekt en onze bagage in de kamer hadden geplaatst, zijn we naar L’etoile gelopen.
Na een gesprek met het personeel en de manager, die wij kenden van onze vorige reis, was er toch wel wat te regelen. Hij bood ons zijn welgemeende excuses aan, en liet ons een fax zien, gericht aan Neckermann. Hij had echt zijn best gedaan. Wij konden van alle faciliteiten van L’etoile gebruik maken, ook eten en drinken, doch slapen moest bij Marmaris Palace. We hadden echt zin in een lekkere Donner kebab en besloten in Icmeler bij “Harry”te gaan eten. Het was weer heerlijk. Appeltjesthee gedronken bij Alkatur.

10 mei 2002
Op vrijdag zijn we met de taxiboot naar Marmaris geweest, lekker gewandeld, met “oude” bekenden gesproken, bij De Tol appelgebak met koffie genomen.
Onderweg op een terrasje aan de haven bij “MR Cook” lekker genoten en daarna lekker gedineerd in L’etoile en daarna omstreeks 21.00 uur werden we door de privé chauffeur van de manager in zijn Mercedes 500 sel, als vips terug gebracht naar Marmaris Palace

11 mei 2002
Op zaterdag zouden we door een busje van Neckermann omstreeks 12.00 uur worden opgehaald en naar L’etoile gebracht worden. Wij hadden echter geen zin om hier op te wachten. Wij zijn met een taxi naar L’etoile gereden. De manager stond buiten te wachten en betaalde de taxi. Over gastvrijheid gesproken. Om het leed wat te verzachten, bood hij ons een safe aan voor de drie weken dat we daar zouden verblijven. Deze safe was voor ons gratis en tevens mochten we tweemaal a la carte gaan eten , eenmaal bij een chinees restaurant naast ons hotel en eenmaal bij een restaurant aan het strand.
Eindelijk onze koffers uitpakken, de kleren uithangen en een lekkere duik in het zwembad. Voor ons begon de vakantie nu.
Omdat bij het zwembad alle stoelen al bezet waren, zijn we op het strand van het hotel gaan zonnen.

12 mei 2002.
Helaas, deze zondag begon de dag met wat wolken, maar wel lekker warm.
We besloten om maar eens wat sportiefs te doen en zijn via de boulevard naar Marmaris gewandeld.
Onderweg leuke dingen meegemaakt, eekhoorns gezien, een sprinkhaan en een hagedis op de foto gezet. Mooie vergezichten, uiteraard heerlijk op een terrasje uitgepuft.
Ondertussen waren de wolken weg en de zon deed zijn uiterste best en het werd weer 30’ C. Met verbazing staan kijken naar de creativiteit van de mensen daar. De toog van een bar was gemaakt in de vorm en de kleuren van een slang en was erg natuurgetrouw. Omstreeks 18.00 uur zijn we met de taxi boot terug gevaren.
We zaten alleen en de kapitein leek verdacht veel op Captain Iglo. Een filmpje gemaakt. De zon ging achter de bergen en het werd fris.

13 mei 2002
Deze dag hebben we doorgebracht met zonnen en genieten, wat gewinkeld in Icmeler en wat bekenden van ons een bezoek gebracht. Gisteren was het toch wel inspannend geweest, die wandeltocht was toch wel 9 kilometer.
Bij onze vrienden, (reisbureau Alkatur) waar we de vorige vakantie de jeep hadden gehuurd, nu een boottrip naar Rhodos geboekt. Net als de vorige vakantie kletsen we iedere dag wel even bij. Ali, die sprak heel goed Engels en Elly, een Nederlandse, vond het leuk wat Nederlands te horen. Iedere dag was het even bijkletsen en een appelthee drinken. Dit reisbureau ligt pal naar restaurant Artemis, bijna naast hotel L’etoile .
Wij zouden op 16 mei daar heen gaan.

14 mei 2002
We hadden weer wat energie over en zijn met een taxiboot naar Turunc gevaren.
Truus kocht daar een mooie zonnehoed en we waren daar toevallig aanwezig bij de plechtige opening van de haven van Turunc. Dit was heel leuk om mee te maken. Voor de genodigden was er een terras gebouwd en zij kregen allerlei Turkse versnaperingen, hartige en uiteraard ook zoete. Daarna werden er enkele traditionele volksdansen ten uitvoer gebracht. Heel kleurrijk en mooie traditionele klederdrachten. Foto’s gemaakt.
Gedurende de plechtigheid bleek het dorp afgesloten te zijn voor het wegverkeer en ook de Taxiboten lagen stil.
Die dag zijn we rond een uur of 5 met een Dolmus terug naar Icmeler gegaan. De chauffeur liet ons uitstappen en we verdwaalden in een wijk waar alleen Turken woonden. Gelukkig kwamen we een ober van ons hotel tegen. Hij liep een eindje met ons op, totdat we weer wisten waar we waren.

15 mei 2002
Op woensdag is het markt in Icmeler en dus togen we rond 08.30 uur naar de markt. Als je later gaat, wordt het alleen maar drukker en heter.
Bij het begin een doos met aardbeien gekocht. Heerlijk vers en zoet.
Wat verder op de markt kwamen we bij de specerijen en Truus kwam aan de “praat” met een verkoper. Truus wilde een koperen pepermolen kopen, dus ging ze afdingen.
Ze vond het te duur en de verkoper ging niet meer verder omlaag met zijn prijs. Ik heb hem en zijn vrouw en zijn kind toen een aardbei gegeven en hierna bleek hij toch de pepermolen te verkopen voor de prijs die Truus had bedongen. De molen werd ook nog gevuld met peperkorrels en uiteraard moesten we ook nog een appelthee drinken.
Leuke hartelijke mensen. Ook nog twee mooie badlakens kunnen kopen na heen en weer praten. Op de markt ook nog een “biertje” (halve liter) gedronken.
Het viel ons op dat het bier uit de fles lekkerder is en meer alcohol bevat als het tapbier.

16 mei 2002
Vandaag vroeg uit de veren want omstreeks 07.30 uur werden we met een bus bij het reisbureau opgehaald en naar de ferry gebracht.
Het was heerlijk weer, en geen wind. Leuke overtocht met de Catamaran en rond de klok van 10 waren we in Rhodos.
Op het eerste pleintje wat we tegen kwamen wat gedronken, een glas Cola en een glas jus d’orange. Leuk uitzicht op een fonteintje. De prijs was er ook naar. € 9,50
Verderop in een klein steegje vond Truus een leuke lange jurk voor een schappelijke prijs.
Heerlijk gewandeld en bij de klokkentoren wat gedronken. Daarna de stadsmuren bekeken en onderweg een heerlijke shaslik gegeten. Rond 16.00 uur gingen we met de boot weer terug en werden we rond 17.45 uur weer bij het reisbureau afgezet.

17 mei 2002
Op vrijdag is het markt in Marmaris en wilden we met de Dolmus naar Marmaris gaan. We kletsen zoals gebruikelijk weer even bij het reisbureau. Toen de eigenaar hoorde dat we naar de markt in Marmaris wilden, wees hij naar zijn busje. Elly vertelde, dat als we even wachten, wij met hem mee konden rijden. Hij kwam er toch langs. En inderdaad, na enkele minuten reden we naar Marmaris. De markt viel ons tegen. Maar dat kwam, omdat we ook al naar de markt in Icmeler waren geweest. Onderweg hebben we ook nog wat prijzen vergeleken van huurauto’s.
’s Middags weer lekker gezwommen en gezond.

18 mei 2002.
Vandaag weer lekker gezwommen en gezond. Na het dineren nog wat gewandeld en voor de eerste maal echte cappuccino gedronken bij “Artemis”, een gezellig restaurant vlakbij ons hotel. Het personeel daar zou zo bij een toneelgezelschap kunnen, en samen met de goede keuken, een heerlijk adres voor een avondje uit.
Na deze avond hebben we daar iedere avond wat gedronken en iedere avond heel veel gelachen. Leuke mensen uit Schotland ontmoet. Kwamen hier ook regelmatig eten. Ook een stel( van ongeveer 70 jaar) uit Newcastle ontmoet. Kwamen ook iedere avond voor de fun. Zij kwamen al jaren bij Artemis.
Vlakbij het hotel een auto gehuurd voor 5 dagen, incl. verzekering. Met wat afdingen kwamen we uit op €175,- voor een Lada met airco.
Afgesproken dat we 20 mei 2002 om 09.00 uur over de auto zouden kunnen beschikken.

19 mei 2002.
Alleen maar wat gezond. Het werd erg heet, ongeveer 35 graden. Dus zonnen, zwemmen, zonnen, wat drinken en zo kwamen we de dag door.

20 mei 2002.
Om 09.00 uur naar het verhuurbureau. Bleek dat de auto er niet was. Zou nog onderweg zijn naar Dalaman. Na 30 minuten wachten, was er nog geen auto en toen we vertelden, dat de deal niet doorging kwamen zij met een alternatief.
Voor dezelfde prijs konden we ook een Fiat Palio met airco krijgen.
Na nog 30 minuten wachten, konden we de koffer inladen en gingen we weg richting Side. Was een leuke tocht ongeveer 450 km. Door de bergen en onderweg mooie natuur gezien. Onderweg in de buurt van Kor***e bij een tankstation wat gegeten en gedronken. Was best lekker en niet duur. Dit lag midden in de bergen en verder was er niet veel te zien. We hadden ongeveer drie kwart van de reis naar Side er op zitten. Het was pas 15.00 uur. We besloten om door te gaan naar Side en daar dan op tijd een hotel te zoeken.
Rond de klok van 17.00 uur waren we te Side. We parkeerden de auto bij de Agora in het Centrum en gingen te voet verder. We hadden snel een leuk hotel voor de komende twee nachten gevonden. Nog wat afdingen( zij hadden alleen hp, en wij wilden lo), en wij hadden daar een leuke kamer. Het was hotel Can Garden. Dit hotel heeft een eigen zwembad en een stukje privé strand. De omheining bestaat uit een oud aquaduct en verder is het heel gezellig. Veel planten en bloemperken. Het hotel bestaat uit een aantal houten huisjes, die compleet ingericht worden verhuurd. Een 2 persoons en 1 eenpersoonsbed, een airco, tv, minibar, eigen douche en toilet. Wij betaalden voor 2 personen, 2 nachten, totaal 80 €.
Daarna zijn we naar Ottoman restaurant gelopen en hebben daar wat bij gepraat. Bleek, dat alleen de eigenaar nog aanwezig was. De rest van het personeel incl. de kok, waren anderen. De kwaliteit was niet meer wat het geweest was.
Aan de buitenbar van het hotel nog een slaapmutsje genomen en naar bed.

21 mei 2002
Lekker ontbijt buiten bij het strand. Daarna wat bij het zwembad gelegen, echter de zon kroop achter de wolken.
We besloten maar eens wat cultuur op te gaan doen en gingen met de auto naar Aspendos. Kort daarvoor zagen we een mooie gerestaureerde Romeinse brug en zijn daar eerst naar toe gereden. Dit was een brug over de Koprucuy en gebouwd tussen 1219 en 1226).
Uiteraard was er ook een restaurant bij en stonden er kooplui. Truus werd aangesproken door een zigeunerkind met een bloem. Hij wilde dit aan Truus geven en wilde dat alleen voor geld doen. Nadat we wat foto’s van de brug hadden genomen zijn we verder gereden naar Aspendos.
Daar aangekomen zijn we de hele middag daar bezig geweest. Het theater is heel mooi en fascinerend. Ook in de omgeving (heuvels) staan vele overblijfselen uit een ver verleden. Heel veel foto’s gemaakt en blij, dat we een digitale fotocamera bij ons hadden.
Daarna weer terug gereden naar Side, wat gegeten en op tijd naar bed.

22 mei 2002.
Na een ontbijt uitgeboekt en vertrokken in de richting van Perge.
Perge ook bezichtigd. Was niet zo prettig. Er graasden koeien en geiten tussen de oudheden en deze beesten laten nogal wat achter. Met als gevolg dat Truus en ik binnen korte tijd helemaal onder de vliegen en ander ongedierte zaten. De uitwerpselen verspreidden een aardige lucht. We hebben snel wat foto’s gemaakt en waren blij weer in de auto te zitten.
Daarna zijn we naar een waterval gereden. Dat was de Kursunlu waterval. Was indrukwekkend en heerlijk koel. Ligt midden in een wandelpark.
Hierna wilden we de Olympos berg bezichtigen. In deze berg zit Methaangas, dat door de hitte spontaan ontbrandt. Echter, we reden boven in de berg en het begon hevig te regenen.
We zijn toen doorgereden naar Kemer. Daar hebben we de benen gestrekt en hebben er een donner kebab gegeten.
Verder gereden langs de kustweg, met hele mooie baaien. Echter iedere baai is afgesloten en tegen betaling van 10 miljoen (ongeveer 9€ )lira per persoon, mag je er binnen.
Dat vonden we te veel geld en besloten door te rijden naar Kas.
Onderweg kwamen we iets vreemds tegen. Afbeeldingen van een kerstman of zoiets. En dat terwijl het buiten zo ongeveer 30 graden is. Plotseling werd het duidelijk. Het dorpje Myra. De plaats waar St Nicolaas vandaan komt. Hier is hij tot bisschop gewijd, waarna hij naar Spanje ging. In het dorpje zijn enkele beelden terug te vinden van St-Nicolaas en een kerk. Echter vraagt men daar nogal wat entree voor. Verder waren er ook nog wat rotsgraven te bekijken. Na wat foto\'s gemaakt te hebben, zijn we door gereden naar Kas.
Daar hebben we vlakbij de zee een hotel gevonden, voor de prijs van € 27, voor een 2 pers kamer met ontbijt.
We zijn daar wat gaan wandelen en hebben weer leuke foto’s gemaakt. Heerlijk een pizza gegeten en daarna op een terrasje aan het water nog wat gedronken.
Die nacht weinig geslapen. Heel veel muggen in de kamer.

23 mei 2002.
Op tijd op en maar niet gewacht op het ontbijt. Zag er niet geweldig uit en het was nog niet klaar.
Doorgereden naar Oldunez. De blue lagoon. Heel mooi strand en het water kleurt daar heel mooi blauw. Lekker wat gedronken op een terrasje. Staan kijken naar paragliding.
Men wordt met een busje hoog in de bergen gereden. Daar spring je van de berg naar beneden met een grote parachute. Net als bij zweefvliegen maak je gebruik van de thermiek. Soms duurt het wel dertig minuten, voordat je landt. Het landen gebeurt gewoon op het strand, op een zeildoek. (www.skysports-turkey.com) Foto’s gemaakt. Heerlijke sandwich met kip gegeten. Daarna terug naar Icmeler gereden en daar waren we rond 16.00 uur weer terug.

24 mei 2002.
Deze ochtend zijn we nog in de richting van Mugla gereden. We hadden een mooi veld zien liggen vol klaprozen. We zagen dat zeker in het voorjaar, Turkije schitterend mooi is, groen en vele soorten bloemen. We kwamen aan de andere kant van het schiereiland uit bij wat vissers en schitterende baaien. Toeristen komen daar niet en het is er heerlijk rustig.
De rest van de vakantie hebben we ons rustig gehouden, zodat we deze keer eens uitgerust terug kwamen .

Voor foto’s kijk op onze homepage en vergeet niet ons gastenboek te tekenen.

www.brandtjes.nl

^Naar boven

cees (2005-09-18)

Reisverslag van een week Fly & Drive Antalya, en een week strandvakantie in Side.

Deze ging van Antalya naar Konya.
van Konya naar Cappadocia.
van Cappadocia naar Mersin.
van Mersin naar Anamur en
van Anamur naar Side.

Ongeveer 1500 km gereden, veel gezien onderweg.
15 mei 2001
Aankomst om 23.45 uur op vliegveld Antalya
Ongeveer om 02.30 uur kregen wij de auto. Daarna zoeken naar hotel m.b.v. politie hotel gevonden. Om 03.30 u. nog wat gedronken op terras en toen naar bed.
16 mei 2001
Vertrokken om 08.30 u. richting Konya. Ongeveer een half uur rondgedwaald voordat we de weg uit Antalya hadden gevonden. Eerst richting Isparta, weinig te zien onderweg. Toen naar Egirdir. Bij het gelijknamige meer (heel groot) foto’s genomen. En bij een restaurantje döner kebab gegeten. Smaakte redelijk. Toen naar openbaar toilet geweest.
Heren was uitstekend, zei Cees. Damestoilet om te huilen. Spinnenwebben, spinnen en een heel vies toilet. Met de ogen dicht toch maar gebruik van gemaakt. Bah,bah,bah. Nog een kwartje voor moeten betalen ook.
Doorgereden naar Konya. Na wat hulp van een VW-dealer hebben we ons hotel gevonden. Dorpshotel (niet goed, niet slecht).
17 mei 2001
Om 06.30 u. opgestaan, ontbeten en om 07.45 u. op weg gegaan richting Cappadocia. Onderweg een bezoekje gebracht aan de karavansarai(vroegere handelspost uit de 13e eeuw) in Sultanhani. Dit was wel leuk en interessant. Foto’s genomen en een ijsje gegeten. Toen verder richting Ǖrgup. Vanuit Ǖrgup ongeveer 6 km verderop naar Mustaphasa gereden, waar ons hotel zou zijn. In Mustaphasa aangekomen hebben we 4 keer de rotonde gereden (10 m. diameter) op zoek naar ons hotel. Dus 4 keer erlangs gereden. Het hotel lag verscholen achter een muur met poortje, Dit zat echter op slot. Aan de zijkant zat de ingang. Leuk hotel, traditioneel gebouwd. Na het inchecken teruggereden naar Ǖrgup. Gegeten bij Yaprak restaurant, chicken kebab, was lekker. Foto’s gemaakt. Toen naar het viewpoint gegaan. Kijkje genomen hoe ze de beelden van cappadocia maken. Foto’s gemaakt. Toen verder naar boven gelopen.
Entree 100.000 turkse lira ( 1 kwartje). Van het uitzicht genoten, foto’s gemaakt en onze eerste appeltjesthee gedronken.
Hierna zijn we weer richting Mustaphasa gerden. Ergens halverwege een afslag genomen naar de Pancarlik valley. Ontzettende slechte weg met grote gaten waar je net langs kon rijden. Maar het resultaat was schitterend. Veel foto’s gemaakt. Daarna ons hotel opgezocht. Gedoucht en gegeten in het hotel. Eten en de wijn was lekker.
Foto’s bekeken op de TV en om 21.00 naar bed.

18 mei 2001
Omstreeks 07.15 opgestaan en ontbeten. Omstreeks 09.00 uur de streek Cappadocia ingegaan. Eerst naar Avondos. Op de markt geweest en een lange Turkse rok gekocht.
Avenos staat bekend om zijn pottenbakkerijen. Op de hoeken van de straat stonden bakken met allerlei aardewerk erin, zoals hier in Nederland bloemen in bakken staan.
Toen verder de omgeving Cappadocia verkend. “The rose valley”was heel erg mooi. Al het gesteente had hier een roze kleur. Foto’s gemaakt en doorgereden naar Zelve. Hier vindt je bekende fairy chimneys. Veel toeristische marktkraampjes hier. Een aantal foto’s gemaakt. Verder ging het naar Göreme, bekend om zijn witte kalksteengebergtes.
Ook deze dag hebben we ’s middags weer bij Yaprak gegeten in Ürgup.
Na het eten zijn we naar Uchisar gereden. Daar hebben we onder de bomen op een groot terras gezeten. In een soort tentje waren twee vrouwen bezig om een soort omeletten te maken van deeg, gevuld met groenten en vlees. Deze werden dan als een pannenkoek opgerold.
Op weg naar ons hotel zijn we nog naar de “undergroundcity”in Mazi geweest.
Was heel indrukwekkend. Het bestond uit totaal 8 verdiepingen. 4 onder de grond en 4 in de berg gebouwd en dateerde nog uit de Romeinse tijd. Het laatst is deze undergroundcity gebruikt in de tweede wereldoorlog. Foto’s gemaakt.
’s Avonds hebben we weer lekker gegeten in het hotel. Het bleek dat we de enigste gasten waren. Er werd speciaal voor ons gekookt. Het was lekker en er was veel aandacht aan besteed. Omstreeks 22.00 uur naar bed.
19 mei 2001
Om 07.15 uur opgestaan en ontbeten.
Toen zijn we op weg gegaan naar Mersin. Onderweg waren we getuige van een vechtpartij, waarbij ook iemand een jachtgeweer had. We zijn maar vlug doorgereden en in de achteruitspiegel zagen we een rookpluim uit het geweer komen. Kennelijk was er een schot afgevuurd.
Bij een groot wegrestaurant hebben we een paar lekkere koeken gegeten en appeltjesthee gedronken. Wij zaten daar als enige toeristen tussen de Turken.
Verder ging het weer. Het hotel hadden we snel genoeg gevonden. Hotel Mersin heette het. Het lag in het centrum, vlakbij zee.
Wij kwamen aangereden en kregen zowaar een VIP-behandeling, Er stonden ineens twee “knipmessen”naast de auto. De ene haalde onze koffers uit de auto en de andere ging onze auto parkeren in de garage.
Na het inchecken zijn we de stad ingegaan. Het was erg druk. Het was blijkbaar een herdenkingsdag voor K. Ataturk. De eerst president van Turkije. We hadden allebei een korte broek aan en kwamen er al gauw achter dat dit niet zo prijs werd gesteld.
Turkse moeders hielden hun handen bij hun kinderen voor de ogen en de mannen keken heel raar naar ons, vooral Truus moest het ontgelden. We kwamen erachter dat we de enigste toeristen waren. Na een klein half uurtje zijn we maar terug gegaan naar het hotel en hebben we ons verkleed. Cees in de lange broek en Truus in de Turkse lange rok en zijn we wederom de stad in gegaan. Nu hadden we nergens geen last meer van.
’s Avonds in het hotel op het dakterras heerlijk gegeten en van het uitzicht over zee genoten.
Nog even lekker op het terras op de 1 e etage van het hotel een wijntje gedronken en om 23.00 uur naar bed.

20 mei 2001
Om 07.00 uur uit bed en na een goed ontbijt vertokken richting Anamur. Onderweg bij een restaurantje onderweg nog wat gegeten en benzine getankt.
Heel leuk bediend door een klein ventje. Kreeg van ons ook een flinke fooi. Hij straalde van oor tot oor.
Omstreeks 14.00 uur kwamen we aan bij hotel Mamure in Anamur. Was niet prettig. Het hotel zag er wel aardig uit, maar ik geloof dat we de enigste gasten waren.
We waren net een kwartiertje op onze kamers en hadden ons verkleed. Toen we weg wilde gaan ,hoorden we een hoop herrie. We openden de deur van de kamer en zagen dat alles vol met stinkende rook hing. Naar de receptie gebeld. Het bleek dat ze bezig waren om het hotel te ontsmetten en waren vergeten dat wij er waren. We moesten toen verplicht 2 uur doorbrengen in de kamer. Dit was vreselijk en daarbij hadden we ontzettend veel dorst. Op de kamer was niets te drinken. Bij het hotel was een zwembad, echter,hier zat geen water in.
Omstreeks 16.00 uur zijn we naar de burcht van Anamur gegaan. Geklommen en geklauterd. Was best wel groot en indrukwekkend. Foto’s gemaakt. In de slotgracht zaten schildpadden.
’s Avonds bij een restaurant in de buurt gaan eten. “Balik restaurant.”Heerlijk gegeten daar en toen we weer buiten kwamen bleek dat de auto was gewassen. Die zag er weer picobello uit.
Terug in het hotel bleek die vieze lucht er nog steeds te hangen. Om 21.00 u. naar bed.

21 mei 2001
Om 06.45 uur opgestaan. Bij de receptie was niet bekend hoe laat het ontbijt was. Om 07.15 het hotel maar verlaten zonder ontbijt. Toen we de koffers hadden ingeladen en weg wilde rijden, kwam er nog eentje van het hotel aanlopen met de mededeling dat we nog moesten betalen. Deze hebben we vierkant in zijn gezicht uitgelachen. Immers, alle hotels onderweg waren geboekt en betaald.
Toen op weg naar Side, waar we nog een week strandvakantie zouden houden.
Onderweg naar Side in Gazi-Pasi een soort broodkoeken en een blikje fanta genuttigd. Omdat de toiletten niet om aan te zien waren, hebben we ze niet gebruikt.
Doorgereden naar Alanya. Op een terras wat gedronken, o.a. een cappuccino. Heerlijk, na een week weer eens een keertje echte koffie. Leuk gesprek gehad met de ober.
Doorgereden naar Side. Na het inchecken daar in het hotel, Hotel Side, zijn we het dorp ingegaan. Een hele tijd gewandeld en gegeten bij een restaurant. Ze hadden geen döner kebab, maar dat werd speciaal voor ons gehaald en klaargemaakt. Smaakte heerlijk. We zijn hier verder de hele vakantie naar teruggegaan. Dit was het “Otteman restaurant. Veel leuke gesprekken gevoerd daar en foto’s gemaakt. Nog de Manavgat watervallen bezocht. Zeer de moeite waard. Erg mooi.
Het hotel zelf was niet veel soeps. Het lag op het strand, vlakbij Side en dat maakte veel goed.
We hebben in die week heerlijk gezond, gewandeld en lekker gegeten.
Op 29 mei 2001 was het weer tijd om naar huis terug te vliegen, met een onverwachte tussenlanding in Istanbul. De crew moest worden vervangen. Ze hadden anders te veel vlieguren. Om 19.45 uur Ned. tijd weer veilig op Schiphol geland.
Voor foto’s kijk op onze homepage en vergeet niet ons gastenboek te tekenen.

Voor de foto\'s van dit reisverslag en vele andere mooie gebieden in Turkije, kijk eens bij:
www,brandtjes.nl

^Naar boven

cees (2005-09-18)

Zaterdag 1 mei 2004.

Eindelijk is het zover. De maanden van voorbereidingen zijn voorbij. De voorbereidingen bestonden onder andere uit het boeken van de ferry van Italië naar Griekenland, het boeken van de ferry van Cesme (Turkije) naar Ancona (Italië), de route verkennen, informatie opvragen bij het Griekse verkeersbureau, (http://www.grieksverkeersbureau.nl/), zorgen dat de auto in goede staat is, een vignet voor Oostenrijk halen, zorgen voor goede wegenkaarten.
Vele forums op internet bezoeken en vragen stellen over het rijden door Griekenland en Turkije, een hotel boeken bij D reizen in Waalwijk (hotel in Turkije, zonder vliegreis en transfer)

Vandaag gaat we vertrekken per auto vanuit Waalijk/ Holland naar Icmeler bij Marmaris/ Turkije.
De auto is om 05.00 uur helemaal ingeladen. Een grote koffer, twee weekendtassen, een koeltas, een beautycase en wat kleinere tassen met oa de schoenen.
We rijden via Eindhoven Maastricht, Luik naar Luxemburg. Omdat we zo vroeg zijn weggereden, lijkt het wel, of we alleen op pad zijn. Lekker rustig, nergens file.
In Luxemburg even tanken en nog wat goedkopere shag inslaan. Oh ja, we proberen zoveel mogelijk op LPG te gaan rijden. Met een volle LPG tank rijden we ongeveer 450 km, en een volle benzinetank ruim 600 km. (Citroen Xantia 18i,16v)
Vanaf Luxemburg rijden we verder naar Duitsland, via Saarbrucken en Munchen .In Duitsland konden we met behulp van de LPG gids gemakkelijk een LPG pomp vinden en na getankt te hebben, reden we weer verder. De meeste benzine stations voor LPG hebben in Duitsland een pomp met de euronippel en een voor de Duitsland nippel.
De grens naar Oostenrijk passeerden we rond 14.00 uur . Het landschap begon sterk te veranderen. Hoge bergen, waar we op sommige toppen de sneeuw konden zien liggen.
Mooie groene alpenweiden, leuke bergdorpjes.
Even over de grens zijn we van de grote weg afgegaan. We wilden een hotel gaan zoeken.
Het werd Kufstein. Ondertussen was het weer wat gaan verslechteren en begon het zachtjes te regenen.
(http://www.expedia.com/pub/agent.dll?qscr=dspv&itty=new&from=m&shtl=1&htid=53216&&zz=1086508483436&)
Nadat we de kamer hadden gezien hebben we de check-in gedaan. Het bleek een 4 sterren hotel te zijn, met een mooie grote slaapkamer, en badkamer. Ook konden we zonder kosten, gebruik maken van Internet. Dus meteen maar naar de thuisblijvers enkele mailtjes gestuurd.
Na een verfrissend bad zijn we het dorp ingelopen. Gelukkig vonden we snel een gezellig restaurant (‘business”) en hebben heerlijk van het Oostenrijks bier gehapt en ook gegeten natuurlijk.
Daarna wilden we nog wat gaan wandelen, maar helaas, het begon echt te regenen. Dus terug naar het hotel en om 21.30 uur gingen we naar bed. Het was voor de eerste dag wel genoeg geweest.

Zondag 2 mei 2004.
Om 7.00 uur zijn we opgestaan en na een heerlijk ontbijt gingen we op weg naar Italië.
We waren in Nederland vertrokken met een volle tank LPG, en hadden in Luxemburg de tank met benzine gevuld. In Duitsland hadden we eenmaal LPG getankt.
In Oostenrijk hebben we niet meer getankt.
Voor we het wisten waren we in Italië en via Trento en Bologna reden we naar het zuiden. Net over de grens hebben we weer LPG getankt.
Omdat Rimini een vrij grote en drukke stad was, zijn we verder gereden in de richting van Ancona.
In de buurt van Fano vonden we naast het strand een hotelletje “Maribelle”. Niet zo luxe als Alpenrose, maar de kamer zag er goed en netjes verzorgd uit. Dus weer wat tassen uit de auto, even een douche en omstreeks 16.30 uur liepen we over het strand, maar wel met een jas aan, het waaide stevig. Het seizoen was daar nog niet begonnen en de meeste strandtenten waren nog gesloten. Een was open en na wat gedronken te hebben, zijn we weer naar het hotel gelopen. Nadat we op de kamer de route voor de volgende dag hadden doorgenomen, hebben we in dat hotel gegeten. Daarna zijn we rond 20.30 uur naar bed gegaan.

Maandag 3 mei 2004.

We zijn weer om 07.00 uur opgestaan, gewassen etc, de bagage weer in de auto gezet en rond een uur of acht was ons ontbijt klaar.
Een immense kop cappuccino, in Nederland zou het een groot model soepkop zijn geweest, met daarbij een warme croissant met suiker erop, en 4 kleine zoete gesuikerde koekjes.
Kort daarop zijn we aan ons laatste rit in Italië begonnen, naar Bari.
Onderweg hebben we nog eenmaal LPG getankt en zijn rond een uur of 3 in de middag in Bari aangekomen. Eerst zijn we naar de ferry gereden om onze tickets op te halen. Deze hadden we via Internet besteld en betaald. Alles lag keurig klaar.
Een week voor ons vertrek hadden we een mailtje gehad, dat de boot die we besproken hadden, in het dok lag. We wilden met de nachtboot varen, zodat we rond 07.30 uur in Griekenland zouden aankomen en zo een overnachting zouden uitsparen.
Nu zou onze boot dus om 11.00 uur vetrekken en moesten we er om een uur of negen zijn.
Bari is een echte havenstad met heel veel verkeer, dat op zijn Italiaans met de regels omgaat. Een puinhoop dus. Nadat we de tickets hadden opgehaald gingen we op zoek naar een hotel.
We hadden er snel een gevonden. De prijs was per nacht 168 Euro. Dus gingen we verder zoeken en tegenover het station vonden we er een, voor de prijs van 63 euro en 10 euro voor een bewaakte parkeergarage. De kamer zag er redelijk uit.
Daarna gingen we op zoek naar een restaurant. De hotelmanager gaf ons het advies om te gaan naar een pizzeria. Echter de zaak was nog dicht. Maar toen ze hoorden dat er twee Nederlanders naar hun zaak waren gekomen, werd deze speciaal voor ons geopend. Het was een heel grote pizzeria en er konden wel 150 man zitten eten.
We kregen wat lekkere voorgerechtjes, want het duurde even voordat de oven op temperatuur was. Maar het was het wachten meer dan waard. Heerlijk gegeten. Voordat we weggingen kregen we ook nog een likeurtje van het huis. Ze spraken er helaas geen Engels. Dus veel met gebarentaal. Maar wel erg lekker.
Om ongeveer 21.00 uur zijn we weer terug naar het hotel gegaan en zijn gaan slapen.

Dinsdag 4 mei 2004.

Na een lekker ontbijt zijn we naar de haven gereden en zijn we ingecheckt. (http://www.ferries.gr/ventouris/drs_bari.htm}
Slecht nieuws. De boot zou twee uur vertraging hebben. Het waaide stevig (windkracht 6-7). Maar het was niet koud.
Wat rond gehangen en gekeken. Die twee uur werden er uiteindelijk 4.
De boot kwam rond 14.00 uur binnen en moest toen nog leeg worden gereden. Allemaal vrachtauto’s. De Italiaanse douane wilde in iedere vrachtauto kijken, dus duurde het allemaal nog wat langer.
Zo rond 15.00 uur konden we de boot op. Een Nederlander en een Belg met een caravan, wij en de rest waren allemaal vrachtauto’s.
De boot vertrok en wij kregen onze hut. Twee bedden, een wc en een douche. Maar door de harde wind konden we niet echt slapen.
Toch rond 21.00 uur maar gaan liggen.

Woensdag 5 mei 2004.

Rond 02.30 uur werd er hard op onze deur geklopt en werd de deur geopend. Igmounitsa werd er geroepen.
Dus maar het bed uit, alles weer ingepakt en naar de lounge gelopen. De truckers zaten er te eten, maar daar hadden we nu geen zin in.
Rond 03.30 uur werd de boot afgemeerd en wij mochten als eersten de boot af. Zo stonden we dus midden in de nacht in een Griekse havenstad.
Voor een hotel was het veel te laat. Even wat rond gekeken en toen reed er een Turkse truck met oplegger voor ons uit. Nou, die zou de weg wel weten…
Klopte, maar het werd een helse rit. Meteen na het dorp gingen we de bergen in, allemaal haarspeldbochten, hellingspercentages tussen de 6 en 11 %!!.
Allemaal in het donker, met weinig nachtrust en met een flinke snelheid (rond de 60/80 km).
Al snel konden we deze trucker niet meer bijhouden. Kort daarop reden we achter een andere vrachtauto, met een rustiger tempo. Maar zo rond 05.30 uur brak het gemis van een goede nachtrust ons op. In een gehuchtje hebben we de auto geparkeerd en de deuren op slot gedaan. Daar hebben we geslapen tot een uur of 7.
Nu was het licht en konden we overzien waar we reden. Kort daarop reden we afwisselend in de zon en in de mist. Wel begon het steeds meer te regenen. Dat was wel jammer.
Het begon met emmers uit de lucht te vallen. Daar hadden we echt niet op gerekend. Dus de bezienswaardigheden gelaten voor wat ze waard waren. Jammer maar helaas.
Onderweg nog in een dorpje wat gegeten en gedronken.
Zo rond 16.30 uur waren we de bergen uit en reden we weer langs de kust.
In Neos Pantalenion, een klein plaatsje aan de kust hebben we een hotel gevonden.
De eigenaresse praatte wat Duits. Hotel Erato, niet onaardig en gelegen tegenover een fort.
Ze vertelde dat we de eerste toeristen van het seizoen waren.
Door de oorlog in het voormalige Joegoslavië kwamen er niet veel toeristen meer.
Na een warme douche zijn we naar een stadje in de buurt gereden: Platamònas. Ondertussen was het min of meer droog geworden. Wat langs de kust gewandeld en bij wat vissers staan kijken. En van de vissers poseerde spontaan met zijn vangst.
Ook werden we aangesproken door een Nederlandse vakantieganger. Na een praatje bleek, dat hij voor werk in Albanië verbleef en dat zijn twee kinderen en zijn vrouw naar dat dorpje waren gekomen om samen enkele weken vakantie te hebben.
In een gezellig restaurantje een heerlijke souflaki gegeten, later op een leuk terrasje wat fris gedronken en daarna weer terug naar het hotel gegaan. Daar op het terras nog een biertje gedronken. Alles bij elkaar waren we best moe geworden. Dus lagen we rond een uur of 9 weer te slapen zzzzzzz……

Donderdag 6 mei 2004.

Om 7 uur opgestaan, wat rond gelopen en na een ontbijt zijn we rond 08.00 uur onze reis we gaan vervolgen.
In Griekenland kon men wel LPG tanken, doch de installatie bij de pomp die we uitkozen onderweg was niet goed. Dus alleen benzine getankt. (0,86 eurocent de liter).
Langs de kust af reden we over een tolweg richting Thessalonica – Xanthi. De prijs hiervan was ongeveer een euro.
In Xanthi wilden we een hotel zoeken, maar het bleek een nogal drukke stad te zijn. Chaotisch, bijna allemaal eenrichtingsverkeer, en slecht weer.
We besloten ons reisplan te wijzigen en door te rijden naar Turkije.
Rond een uur of 3 in de middag kwamen we aan bij de Turkse grens.
Griekenland konden we zo uit rijden. Bij de Griekse-Turkse grens stonden twee soldaten met het geweer in de aanslag. Dan een smalle weg en na een klein bruggetje stonden daar de Turkse soldaten, ook met een geweer..
We moesten aansluiten in de rij. Voor ons stonden enkele vrachtauto’s.
Ondertussen was het regenen opgehouden. Wel stond er veel wind maar het was prettig warm, zo rond de 25 graden.
Eindelijk waren wij aan de beurt. De Turkse douane. We moesten de auto wegzetten en bij een loketje werden onze paspoorten bekeken en werden er gegevens overgenomen in een pc.
Daarna moesten we naar een ander gebouw lopen en in een van de kamers daar bleek een man te werken, die ons een visum kon verkopen. De sticker werd in ons paspoort geplakt en onze paspoortnummers werden bijgeschreven in een groot boek (Sinterklaas??) Daarna moesten we weer terug naar het eerste loket. Daar werd het paspoort opnieuw bekeken en bleek, dat het visum ondersteboven was opgeplakt.
Het werd voorzichtig losgemaakt en op de juiste wijze opgeplakt. Daarna werden de paspoorten ingescand. Nu mochten we 10 meter verder rijden en naar loket 2. Na ongeveer 20 minuten waren we aan de beurt. Nu kregen we een stempel op het visum en konden we door naar loket 3.
Nu moest ik mijn paspoort en de papieren van de auto afgeven. Tegen betaling van 9 euro werd de auto ingeklaard en werd het nummer van dit bewijs in mijn paspoort vermeld. Nee, we konden nog niet doorrijden. De inspector moest onze auto nog bekijken. Na een tijdje waren we aan de beurt. De kofferbak moest open en er werd in enkele tassen gekeken. Ook de lpg tank werd aan een onderzoek onderworpen.
Nee, we konden nog niet verder rijden. Wachten, wachten en wachten.
Na ongeveer 15 minuten kreeg ik een stempel op het inklaringsbewijs en mocht en we verder.
Na 20 meter kwam er weer een loket. Nu met de Turkse politie. Weer werden de gegevens van de paspoorten en de auto en het inklaringsbewijs bekeken en in een pc ingevoerd.
Ja echt, nu mochten we verder rijden. Na ongeveer 2 km was er een tankstation en meteen lpg getankt (met de Italiaanse verloopnippel).De prijs was ongeveer 50 eurocent per liter. Wat verderop iets gegeten bij BurgerKing
Daarna wilden we nog wat verder rijden en zo rond 18.00 uur een hotel zoeken.
Wat viel dat tegen. Het was allemaal erg armoedig en echt vies. Geen enkel hotel was er te vinden, of je moest genoegen nemen met een vieze kamer vol ongedierte en geen sanitaire voorzieningen. Ook kwamen we geen enkele bankautomaat tegen. We hadden nog geen Turks geld.
Rond 19.00 uur kwamen we aan bij de veerboot Eceobat – Canakkele (http://aegeantourtravel.com/ferries/domestic.html#CANAKKALE%20-%20ECEABAT),
over de Bosporus.
We vroegen waar we konden wisselen. We werden doorgestuurd naar een loketje, daar betaalde ik € 5 en voor we het wisten stonden we als laatste op een veerboot, die meteen vertrok.
Na 20 minuten kwamen we aan, nu aan de andere zijde van de Bosporus. Meteen ook een ander Turkije. De mensen waren er netjes gekleed, alles zag er modern en goed verzorgd uit.
Na nog even te hebben gereden, zagen we een leuk hotel liggen.
Meteen ingecheckt. Grote kamer, met airco, televisie, en een ligbad. Dus voor het eerst na sinds ons vertrek konden we weer een badderen. De andere hotels hadden alleen een douche. Daarna ons verkleed en zijn we gaan eten. Bleek dat bijna alle gasten Duitsers waren. Na het eten nog een biertje gedronken en om 22.30 uur naar bed. Wel laat voor ons.

Vrijdag 7 mei 2004.

Lekker uitgeslapen en na een goed ontbijt nog even wat foto’s gemaakt van het dorpje.
Op weg naar het paard van Troije en Pergamon, tegenwoordig genaamd Bergama.
Helaas was het paard voor ons te ver weg. Vanaf een parkeerplaats moest je nog ongeveer 5 km lopen. Dat werd teveel.
Dus verder gereden naar de akropolis boven op een berg. Was een smalle weg naar boven, best gevaarlijk om te rijden. Er reden ook nog grote touringcars met toeristen.
Leuke videobeelden en mooie foto’s kunnen maken.
Nadat we dit allemaal hadden bezichtigd reden we verder in de richting van Izmir. We hadden toen al besloten door te proberen te rijden naar Icmeler, ons einddoel.
De weg vanaf Mugla naar Marmaris en Icmeler had voor ons geen geheimen meer, Daar hebben we in de vorige vakanties met een huurauto al meerdere malen gereden.
Dus als het tegen die tijd zou gaan schemeren was dit niet echt een probleem.
Maar eerst nog dwars door Izmir.
Een stad met 3,5 miljoen inwoners, gigantisch druk, hectisch, dan weer links uitvoegen dan weer rechts. Gelukkig is Truus een goede navigator. We kwamen er toch nog redelijk snel doorheen.
Kort na Izmir konden we tot onze verassing de tolweg op. Een mooie nieuwe weg, met gescheiden rijbanen. Waar we 120 km per uur mochten, in plaats van de 80 km wegen.
Voor de mensen daar is het nog echt wennen, zo hard. Er stonden bij iedere oprit borden, dat er niet omgekeerd mocht worden, dat de minimum snelheid 40 km was….
Deze tolweg ging helemaal door tot voorbij Aydin. Bij elkaar ongeveer 150 km.
De tol was 2.000.000 Turkse lira’s. (prijspeil mei 2004 € 1,20).
Na Aydin reden we richting Mugla, dat is een stukje pittig bergweg rijden. Veel haarspeldbochten, kruipende trucks en bussen, maar voorbij Mugla werd het beter.
De avond viel en het werd donker, maar tegen 20.15 uur reden we het bekende Marmaris binnen en omstreeks 20.40 uur waren we bij onze vrienden van het restaurant “Arthemis”.
Veel ongelovige gezichten, men moest eerst de kentekenplaten zien, voor men wilde geloven, dat we vanuit Nederland waren gekomen. Lekker wat gedronken en gegeten.
Omdat het onderweg in Griekenland zo regende zijn we toen doorgereden.
Nu waren we volgens ons reisschema een dag te vroeg in Icmeler. Maar via Turbochef (eigenaar van het restaurant) werd voor ons een kamer geregeld in Rhodos appartements in Icmeler.
Dit is een fonkelnieuw appartementencomplex, met eigen zwembad. Het wordt gerund door een Nederlandse eigenaar.
Rond 23.00 uur zijn we daar gaan slapen.

Zaterdag 8 mei 2004.

Om 08.30 uur opgestaan en lekker een verfrissende douche genomen. Daarna zijn we naar ons hotel gereden. Hotel Marti la Perla, in Icmeler.
Nadat we hadden ingeboekt, konden we omstreeks 14.00 uur onze kamer op.
Daarvoor hebben we nog een laat ontbijt genoten bij Artemis, zijn we bij de vele vrienden in Icmeler de hand gaan schudden en weer bijpraten. Eindelijk konden we de bagage uitpakken en alle kleding op een hanger in de klerenkast hangen. Onze kamer lag op de 1e verdieping en vanaf het balkon keken we uit op zee.
Daarna zijn we het hotel gaan verkennen. Het is een mooi hotel met een groot zwembad, groot zonneterras, een mooi aangelegde glooiende tuin en een fijn privé strand.
Overal staan schommelbanken waar je met een drankje heerlijk kunt wegdromen.
Het eten was heerlijk, alle maaltijden zijn in buffetvorm. De gehele dag kun je wijn (rode en witte), koffie, 20 soorten thee, 8 soorten gekoeld vruchtensap pakken. Als je op het strand water wilt drinken kun je gratis een fles gekoeld bronwater halen bij de bar. (of voor je kamer).
De hotelkamer is ruim genoeg, met een balkon, waar je gemakkelijk met twee man kunt zitten, plus een tafel.
In de kamer staat een kingsize bed, met een matras; ruim voldoende kastruimte, een kaptafel, een koelkast, tv, en telefoon.
Een nieuwe ruim bemeten badkamer met douche en ligbad en toilet. Niets te klagen.
Er is een animatieteam, dat iedere dag darten, waterpolo, etc organiseert.
Ook is er iedere avond wel iets te doen, van bingo tot een vuurshow, van een miss verkiezing
tot een live band. Niet altijd wat wij leuk vinden. Wij gaan meestal ’s-avonds wat wandelen, hier en daar wat kletsen, bij onze vrienden van Artemis en hun klanten.

9, 10, 11 en 12 mei 2004.

Het werd tijd om eens rustig aan te gaan doen. Tenslotte was het wel een v a k a n t i e reis…
We hebben lekker kunnen zwemmen, zonnebaden, en gegeten en gedronken. Meetal in het hotel, soms bij Artemis, ook wel bij “Paradise”.
Dit is een echt Turks restaurant, gelegen aan de doorgaande straat van Icmeler naar Marmaris, tegenover de school, vlakbij de markt. Een van de mensen die daar werken, “Fathy”kennen we ook al jaren. Het eten is er erg lekker. Men verkoopt er echter geen alcoholische dranken.
Maar wat je ook vraagt, alles wordt vers bereid en als je speciale wensen hebt, worden deze ook uitgevoerd.

13 mei 2004.

Vandaag zijn we naar Datca gereden. Het was wel zonnig, maar er stond een stevige wind.
Datca is een leuk dorpje, waar we wat foto’s hebben genomen.
Onderweg hebben we nog wat leuks mee gemaakt. Op een bepaald moment lag er geen asfalt meer en reden we op kleine steentjes. Dat gebeurt wel meer in Turkije.
Dan zijn ze nog niet helemaal klaar met de weg.
Plotseling voorbij een bocht was ook de weg op…. Twee grote bulldozers, ongeveer een meter of acht lang en zeker 3 meter hoog waren er aan het werk. De berg werd een beetje afgeschraapt en het puin werd naar de afgrond geduwd. Daardoor werd een nieuw stuk weg gemaakt. Nadat we ongeveer 40 minuten hadden gewacht, konden we weer verder rijden.
Ook zijn we nog gaan kijken bij Datca naar de overblijfselen van een fort, gebouwd op een eilandje, en naar een baai, waar net onder de waterspiegel een richel ligt. Daarover kun je dan naar de andere zijde van de baai lopen, ongeveer 1,5 km. Het is dan net of je over het water loopt.

14 en 15 mei 2004.

Weer rustig bij het hotel gebleven, zwemmen, wat eten en drinken, zonnebaden, heerlijk relaxed genieten dus.
Truus kreeg wat last van haar darm ,diverticulitis. Een ontsteking aan de dikke darm.
Weinig gegeten die dag en zaterdag leek het beter te gaan.

16 mei 2004.

De pijn is weer terug, maar veel heviger. Tijd om ook de hoteldokter eens uit te proberen….
Truus moest voor onderzoek even door naar het ziekenhuis, op zondag.
Het was een privé kliniek, Ahu Hetman ziekenhuis in Marmaris. http://www.ahuhetman.com/danismanlar-eng.php
Er werd snel en accuraat een onderzoek gedaan en voor ze het wist lag ze aan het infuus.
Twee dagen heeft ze daar aan het infuus gelegen en medicatie moeten ondergaan… (pillen en spuiten) Gelukkig mocht ik de hele dag er zijn. Ze had een ruime kamer voor 2 personen, met een koelkast, airco, tv en een telefoon. Een elektronisch verstelbaar bed.
Meer luxe en verzorging dan in een Nederlands ziekenhuis!!!
Cees had ook nog geregeld dat twee Engelse vriendinnen van ons, een bezoek aan het ziekenhuis brachten. Was een leuke verassing.

18 mei 2004.
Na 4 flessen met infuusvloeistof, een dieet en de nodige injecties mocht ze weer terug naar het hotel.
Het is een goed ziekenhuis, heel schoon en met goede doktoren die allemaal goed Engels spreken.
Ook het verplegend personeel en de schoonmaaksters zijn erg vriendelijk. Ieder half uur kreeg ze een verpleegster aan haar bed die vroeg of alles naar wens was Elke 4 uur kwam een verpleegster haar temperatuur opnemen en de bloeddruk controleren. Ook werkt er een Nederlandse gastvrouw (Linda). Deze is de intermediair tussen het ziekenhuis en de “ klant”

19 tot en met 25 mei 2004.
De rest van onze vakantie zijn we lekker gaan genieten in ons hotel en hebben we veel tijd doorgebracht bij onze Turkse vrienden. Artemis, Paradise, Cocobeach, (naast cafe Anne, direct aan het strand achter hotel l’ Etoile) en ook bij de Galeria supermarkt, bij het reisbureau Insu Tours.

26 mei 2004.
Maar zoals altijd, komt er ook aan deze vakantie een einde. Na het inpakken en afscheid nemen van onze vrienden gingen we op weg naar Cesme.
Het zou een afstand zijn van ongeveer 350 km en wij dachten er ongeveer 6 uur over te doen.
Maar al snel bleek, dat Turkije echt werk maakt van het verbeteren van de infrastructuur.
Na Mugla reden we op een fonkelnieuwe autosnelweg. Het avontuurlijk rijden is dan over. Maar het gaat wel snel en 4 uur later waren we er al.
In Cesme zouden we de volgende dag de ferry nemen naar Ancona , een tocht van 56 uur. Met de boot zouden we dus om Griekenland heen varen.
Bij het ophalen van de tickets bleek, dat op de boot alleen met Euro’s betaald kon worden.
Dus eerst Turkse lira’s pinnen en dan naar een wisselkantoor gaan en deze daar wisselen.
Op de boot krijg je een keycard, die je moet laten opwaarderen.
Al snel hadden we een leuk hotel gevonden en na ons wat verfrist te hebben, zijn we wat gaan eten en wandelen.
Die avond rond een uur of 10 zijn we gaan slapen.

27 mei 2004.

De volgende ochtend kregen we een goed ontbijt. En het was maar 800 meter rijden naar de haven.
Rond een uur of 10 begon het inchecken. Turkije uit gaat een stuk sneller, dan Turkije in..
Eerst kwam er nog een Turkse politieman met een narcoticahond langs wandelen.
Daarna moesten we de paspoorten en het inklaringsbewijs van de auto laten zien, volgende loket alleen de papieren van de auto. Toen mochten we de boot oprijden. Op de boot moest de kofferbak open en ging iemand kijken of we iets verstopt hadden achter onze lpg tank. Echter behalve een sleep en startkabel vond hij niets verontrustends.
Nu mochten we echt doorrijden. We stonden bijna vooraan in de boot. Op deze boot stonden we op dek vier. Er kwamen ongeveer 30 personenauto’s en campers te staan.
Op dek drie stond het vrachtvervoer. Aanhangers zonder truck.
Omstreeks 11.00 uur waren we al in onze hut. Wij hadden een hut op dek vijf. Er kwam een purser die onze bagage droeg en wij kregen onze hut. Met een elektronisch slot. Er waren twee eenpersoonsbedden, een raam, een tafeltje en airco. Gelukkig hadden we ook een eigen toilet en douche.
Nadat we wat kleren en de toilettas hadden uitgepakt, gingen we de boot eens verkennen. Een dek hoger waren twee restaurants, een zelfbediening en een a la carte, twee cafe’s en een taxfree winkel..
Overal waren gezellige zitjes met grote ramen, zodat je lekker naar buiten kon kijken. Als je wat hoger ging kon je op het zonnedek gaan zitten, waar ook een winkeltje was. Ook kon je op het achterdek lekker uit de wind gaan zitten.
Zo rond een uur of 12 ging de boot varen. We hebben wat zitten lezen, een spelletje gedaan op de laptop, en zijn toen wat gaan eten. Op de boot hing een grote kaart met daarop het reisschema. Zo kon je zien waar we ongeveer waren.

29 mei 2004.

Na ruim 57 uur varen, zagen we de kustlijn van Italie opdoemen en voor de haven van Ancona bleef de boot ruim een uur liggen.
Na een tijdje zagen we dat er een loods aan boort kwam en dat er vanuit de haven een andere ferry vertrok. Toen deze voorbij was, konden wij gaan afmeren.
Nadat we aan boord onze paspoorten aan de Italiaanse douane hadden laten zijn, konden we naar de auto. Kort daarop reden we weg en binnen een kwartiertje zaten we weer op de grote weg, richting Rimini. Doordat de boot dus nogal wat vertraging had opgelopen, konden we Oostenrijk niet meer halen. Het werd Mondena, een leuk klein plaatsje, waar we redelijk snel een hotel hadden gevonden.

Daarna zijn we nog wat gaan wandelen en hebben ergens een soort sandwich gegeten en natuurlijk een heerlijke beker Italiaans ijs gegeten. Omstreeks 23.00 uur zijn we naar bed gegaan.
30 mei 2004.

Na een heerlijk ontbijt, met vers vruchtensap, warme broodjes en natuurlijk cappuccino zijn we weer verder gereden. In het stadje nog wat foto’s gemaakt, en rond een uur of 12 waren we bij de Oostenrijkse grens.
Hier zijn we deze keer niet over de tolweg gereden, maar over de oude route. Mooie vergezichten op de eeuwige sneeuw, mooie groene alpenweiden, leuke huisjes en restaurantjes.
Onder weg hebben we hier lekker gegeten en kregen we slecht nieuws vanuit thuis. Onze kater was die ochtend overleden. Een hartstilstand.
Na even korte pauze zijn we verder gereden. We wilden in de buurt van Heilbachsee een hotel zoeken.
Maar toen zat het niet meer mee. Alle hotels daar waren ivm Pinksteren gesloten en diegene die open waren, vonden we te smerig.
Na twee uur zoeken, besloten we door te rijden naar de omgeving van de Rijn. St Goor etc. Daar waren de hotels wel open, doch allemaal vol. Er waren nogal wat feesten in deze dorpjes, en er waren geen kamers vrij. Ondertussen hadden we ongeveer 4 uur “verspeeld”aan het zoeken van een hotelkamer.
Daarom besloten we om dan maar door te rijden naar Waalwijk.
Na onderweg nog een paar keer te hebben gerust en wat te hebben gegeten, begon het in de buurt van Koblenz te regenen. Omstreeks 00.30 uur waren we bij Aachen en rond 01.30 uur waren we weer veilig thuis in Waalwijk. Deze lange rit was zo niet gepland. 1500 km was eigenlijk teveel om in een keer te rijden.

Reisverslag van Cees en Truus van den Brandt

Voor foto’s en informatie:

www.brandtjes.nl

^Naar boven

Nadia (2005-09-14)

Ik ben dit jaar voor het eerst naar Turkije geweest. Hiervoor gingen wij altijd naar Spanje, maar nu ik in Turkije ben geweest wil ik nooit meer ergens anders heen. De mensen zijn zo ontzettend vriendelijk en dat trekt mij enorm aan. Het is een prachtig land, waar veel te zien is. Ik heb zo veel respect voor de mensen uit Turkije. 15 uur op een dag werken is daar normaal, ze lachen altijd, de loon is laag en ze werken 6 dagen in de week. Ik vind dit zo knap van ze en wij zeuren al naar een lange dag van 8 uur. Er is zo\'n groot verschil tussen de Koerden en de andere \'Turken.\' In Nederland zitten voornamelijk de Koerden en die volgen de regels van de Islam extremer dan de andere \'Turken.\' Ik heb sinds dit bezoek ook meer respect gekregen voor hun geloof. Ik vond het een fantastische vakantie en ik ga volgend jaar zeker terug.
^Naar boven